آسموني ترين جمله اي که امروز شنيدم اين بود:امام رضا ( عليه السلام) يه پسر بچه ي فلج مغزي رو دم پنجره ي فولاد – صحن انقلاب – شفا داد.

به اين فکر کردم که: راستي آقا رد پاي تو در قلب چه کسي نيست ؟ مگر آنان که هميشه چارستون زندگي شان لنگ مي زند.

اينجا که نگاه مي کنم همه نگاه مشترکي دارند.. نگاه همه مثل هم است .. و همه آشنا.. و آشناتر... اينجا هر کس گم کرده اي دارد که نامش دل است.. صاحب اين بي دلها... کسي است که نامش رضاست..

اينجا تمام جاي خالي و نقطه چين هاي زندگيت پر مي شود.. او که شفا گرفت چيز زيادي نداشت.. فقط مي گفت مطمئن است که آقا صدايش را مي شنود... من که از خودم نمي گويم.. زمزمه هاي مردم را گوش کن...
رفتين ما رو هم دعا کنين ! اگه آقا قابل بدونن و بطلبن قراره روز ميلادش منم برم